یك مسئول:
كشاورزی سنتی نمی تواند تامین كننده امنیت غذایی باشد
به گزارش سیمان ایسنا/خراسان رضوی رئیس موسسه پژوهش های برنامه ریزی اقتصاد كشاورزی و توسعه روستایی وزارت جهاد كشاورزی اظهار داشت: كشاورزی سنتی و غیر فناورانه نمی تواند تامین كننده فراهمی غذای كافی، سلامت و در نهایت امنیت غذایی باشد.
علی كیانی راد، امروز 12 دی ماه در سمینار آشنایی با مفاهیم امنیت غذایی و تغذیه كه در دانشكده پزشكی برگزار شد، درباب مفهوم فراهمی و جایگاه بخش كشاورزی در امنیت غذایی اظهار نمود: در تعریف امنیت غذایی كه توسط فائو در سال 1983 عنوان شد، یك فرد، جامعه، كشور یا منطقه از لحاظ غذایی زمانی امن نامیده می شود كه همه اعضا در تمام زمان ها، توانایی و دسترسی فیزیكی و اقتصادی به منظور خرید، تولید، مصرف مواد غذایی مغذی كافی و سالم به منظور تامین نیازهای رژیم غذایی و ترجیحات مواد غذایی خود برای یك زندگی سالم و فعال را داشته باشند.
وی درباب تعریف امنیت غذایی در اجلاس جهانی غذا در سال 1996افزود: امنیت غذایی در سطح فرد، خانواده، ملی، منطقه ای و جهانی زمانی به دست می آید كه همه مردم در همه زمان ها، دسترسی فیزیكی و اقتصادی به غذای كافی، سالم و مغذی داشته باشند تا نیازها و اولویت های غذایی شان را برای یك زندگی سالم و فعال به دست آورند. تعریف امنیت غذایی از طرف صندوق بین المللی برای توسعه كشاورزی این گونه است كه امنیت غذایی خانوارعبارت است از ظرفیت خانوار جهت تامین یك سبد غذایی مكفی، باثبات و پایدار.
استادیار اقتصاد كشاورزی اشاره كرد: فراهم بودن غذا، دسترسی به غذا، مصرف غذا و پایداری همچون مولفه های اصلی امنیت غذایی است. فراهم بودن غذا به وسیله مقادیر فیزیكی و مواد غذایی ای كه تولید، ذخیره، پردازش، توزیع و مبادله می شود، تعیین می گردد. موجود بودن مواد غذایی، مقدار خالص باقی مانده بعد از تولید و كسر واردات و صادرات برای هر بخش موجود در ترازنامه غذایی است.
وی افزود: موجود بودن موادغذایی بوسیله مقایسه ای از موجود بودن با نیاز مصرفی تخمین زده شده برای هر رقم از مواد غذایی ارزیابی می شود. دسترسی غذا، در دسترس بودن مواد غذایی بعنوان حدی از امنیت كه به مجموعه ای از حقوق پایه همچون حقوق سیاسی، اقتصادی و اجتماعی كه یك فرد برای به دست آوردن و دسترسی به مواد غذایی نیاز دارد، تعریف شده است.
كیانی راد اشاره كرد: دسترسی به غذا مستلزم این است كه كلیه خانوارها و اعضای آن منابع كافی و مناسب برای به دست آوردن یك خوراك مغذی داشته باشند. این دسترسی به درآمد خانوارها، توزیع درآمد در بین اعضای خانوار، قیمت مواد غذایی و موارد دیگری از این دست بستگی دارد. این دسترسی بایستی از دو بعد فیزیكی و اقتصادی آن تامین گردد. دسترسی فیزیكی به مواد غذایی، ارتباط نسبی مصرف كننده را با شبكه توزیع غذا نشان میدهد و به وسیله حوادث غیر مترقبه ای مانند چك، محدودیت ها یا تحریم های كالایی تحت تاثیر قرار می گیرد.
استادیار اقتصاد كشاورزی اظهار نمود: دسترسی اقتصادی نیز به وسیله عواملی مانند فقر و قدرت خرید تحت تاثیر قرار می گیرد بدین معنا كه دسترسی اقتصادی تابعی از درآمد، اشتغال و قیمت ها است. در مورد مصرف غذا هم باید اظهار داشت كه به استفاده غذا و اینكه چگونه یك فرد می تواند مواد مغذی ضروری را از مواد غذایی عرضه شده تامین كند، اشاره دارد.
كیانی راد درباب آینده كشاورزی و غذا در جهان عنوان كرد: بدیهی است كه كشاورزی سنتی و غیر فناورانه نمی تواند تامین كننده غذای كافی، سلامت و در نهایت امنیت غذایی باشد.
دكتر حامد پورآرام، دانشیار گروه تغذیه جامعه دانشگاه علوم پزشكی تهران، درباب مفهوم دسترسی غذایی در تامین امنیت غذا و تغذیه اظهار نمود: بر طبق یك تخمین عاقلانه در مورد میزان كالری روزانه مورد نیاز می توان به راحتی به این نتیجه رسید كه دنیا حتی بیش از اندازه مورد نیاز خود غذا تولید می كند. در طول تاریخ تولید غذا در سال 1972 بدترین سال تولید غذا بوده است و در مقابل تولید سرانه غذا در سال 1978 بهترین بوده است.
وی اضافه كرد: دسترسی غذایی در سه سطح تعریف می شود، دسترسی فیزیكی به غذا در سطح خانوار كه عواملی مانند جاده ها و سیستم های نقل و انتقال مواد غذایی در داخل كشور جزو عوامل تعیین كننده آن هستند. دسترسی اقتصادی به غذا و به مفهوم داشتن قدرت خرید مواد غذایی كه سطح درآمد خانوار و هزینه های مواد غذایی در آن نقش دارند، است. دسترسی فرهنگی به مفهوم داشتن دانش لازم برای خرید مواد غذایی مناسب در امتداد حفظ سلامتی است.
دانشیار گروه تغذیه جامعه، دانشگاه علوم پزشكی تهران عنوان كرد: در دهه 80 میلادی، به دنبال وقوع انقلاب سبز كه موجب افزایش تولید مواد غذایی شد؛ به این حقیقت پی بردند كه كاهش قدرت خرید، بیشتر از كمبودهای مصیبت بار در تولید غذا، می تواند دریافت مواد غذایی را تحت تاثیر قرار دهد. نكته مهم و قابل توجه این است كه هر چه سهم قیمت مواد غذایی در سبد خانوار كمتر باشد، توانایی خانوار برای تحمل افزایش قیمت ها بیشتر است.
وی اشاره كرد: با عنایت به آمارهای مركز آمار ایران شاخص هزینه های خرید مواد غذایی و آشامیدنی در سبد خانوار، حدود 25 درصد اعلام شده است، پس اگر مقادیر اعلام شده را در چهار ضرب نماییم، حدود هزینه سبد خرید خانوار استخراج خواهد شد. نظارت مستمر و كنترل قیمت های مواد غذایی، افزایش سطح حقوق و دستمزد متناسب با افزایش قیمت ها، اجرای برنامه های حمایتی برای اقشار لطمه پذیر و افزایش یارانه مواد غذایی سالم همچون راهكارهای پیشنهادی به حساب می آید.
منبع: سیمان
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب